Niektórzy z czytelników wiedzieli o moim kolorze włosów jeszcze przed powstaniem bloga. Pudrowy róż, który z każdym dnie blaknie, robiąc się coraz bardziej biały. Czemu piszę dzisiaj właśnie o tym? Mógłbym powiedzieć, że się chwalę, bo wyjątkowo świetnie wyszły dzięki pomocy Candy Studio, jednak chodzi mi o jeden, bardzo ważny aspekt. Tolerancję.

Czy bycie indywidualistą w naszym kraju jest równe z byciem odmieńcem? Nie nosząc dresów i nie ścinając się na łyso narażam się na atak ze stron osiedlowych "Sebków" ? Mentalność naszych sąsiadów, czy nawet rówieśników bardzo utrudnia próby bycia sobą. Wiem, że zaraz znajdzie się ktoś z was kto uzna "Zaraz, od kiedy farbowanie włosów na różowo i ubieranie się jak nie wiadomo kto pomaga ci odnaleźć siebie?" Jak? Po prostu eksperymentuję. Walczę o miejsce, w którym będę mógł iść przez ulicę wyglądając jak chcę i nie martwiąc się o to, że skończę w szpitalu.
Na mojej głowie gościły kolory z prawie połowy tęczy, jednak największy problem sprawiła neonowa zieleń. Tak. Neonowa. Zieleń. Nie oceniajcie pomysłów szesnastoletniego Michała, który uznał, e chce prowokować wyglądem! Tego czasu słyszałem nawet pogróżki(!), z których treści wynikało, że obudzę się łysy albo że się nie obudzę. Jak mam być z wami całkowicie szczery, to się boję. Każdego dnia wychodząc z domu boję się, czy do niego dzisiaj wrócę albo czy wrócę cały. To wszystko spowodowane tym, że nie wyglądam jak typowy szaraczek z ulicy, który słucha rapu i ma bluzę krzywo czy prosto. Dlaczego nie możemy być tolerancyjni? Przechodzić obok siebie obojętnie i co najwyżej w głowie zazdrościć czy komentować to jak ktoś wygląda? Mam taką cichą nadzieję, że za jakiś czas się to zmieni, chociaż jestem w pełni świadomy, że na jakieś 90 procent nie dożyję tych czasów. Tolerujmy się wszyscy nawzajem, żebym ja czy inny iksiński nie musiał uciekać przed nieprzyjemnie wyglądającymi osobnikami płci męskiej, w obawie przed straceniem kilku zębów czy fotogeniczności!